Hazenlippen en brandwonden verhelpen
Voor de 5e keer gaat Sandra namens Stichting Samenwerking Vlissingen Ambon (SSVA) mee om vrijwilligerswerk te doen op Ambon. Ze werkt daar in een team van twee plastisch chirurgen, een anesthesioloog, twee anesthesiemedewerkers, drie operatieassistenten, een physician assistant en een gipsverbandmeester. Samen verhelpen ze voornamelijk hazenlippen en brandwonden, want deze zijn een groot probleem op het eiland. ‘Door de operatie kunnen we de mensen weer een leven bieden. Je merkt dat ze ons ontzettend dankbaar zijn en dat is waar ik het voor doe.’
Structurele oplossing
‘Gezien de geringe kennis over plastische chirurgie op Ambon, proberen wij onze kennis over te dragen’, legt Sandra uit. ‘Daarom lopen coassistenten van de lokale opleiding geneeskunde en lokale verpleegkundigen mee in de periode dat wij daar zijn. We geven hen uitleg en leren ze vaardigheden, ook op andere gebieden dan plastische chirurgie. Uiteindelijk is het de bedoeling dat ons team hier overbodig wordt.’
Screening, behandeling en nazorg
Eerst screent het team de patiënten, om te kijken of ze iets voor hen kunnen betekenen. ‘Kinderen krijgen voorrang, omdat zij nog in de volle groei zitten. Hoe eerder je ze kunt behandelen, hoe beter.’ Soms moet het team de patiënt eerst bijvoeden voordat ze hem kunnen behandelen. ‘Het grote verschil met Nederland is het geduld van de mensen. In Ambon wachten ze soms een hele dag buiten met het hele gezin erbij. Ze zijn zo blij dat er überhaupt hulp is.’
Tot diep in je hart geraakt
‘We zien soms heel bijzondere dingen’, vertelt Sandra. ‘Een man bracht zijn broer binnen. Die was grotendeels verbrand en kon daardoor niet meer bewegen. In een half jaar tijd waren zijn wonden gaan infecteren. Hij kon alleen nog op zijn buik op bed liggen, waardoor vergroeiingen ontstonden. De man was ondervoed en flink verzwakt.’ De teamleden deden wat ze konden. ‘Bijvoeden, diverse malen opereren en bloed geven. Ook hebben we samen geld ingezameld om deze man over te laten brengen naar een ander Indonesisch eiland, om daar de benodigde operaties te ondergaan. Inmiddels kan hij weer een normaal leven leiden: hij kan goed zitten en bewegen en we zien hem zelfs lachen. Dat raakt je dan toch echt tot diep in je hart.’