Trotse oma Cathaline Beije (70) vertelt over haar ervaringen bij de orthopeed. In haar knusse Middelburgse appartement, vergezeld door haar poes Maya, praat ze enthousiast over de hulp die ze kreeg voor, tijdens en na haar behandeling. “De dokter vroeg me nog of ik tegen de operatie op zag. Nee hoor. Ik had namelijk zo veel pijn aan mijn schouder. Dankzij de zorg die ik kreeg in het ziekenhuis, kon ik eindelijk mijn kleinzoon Mees weer optillen.”
Uit de kom
Bijna 17 jaar geleden wandelde Cathaline buiten met haar hond. Ze viel en haar schouder was uit de kom én gebroken. Het was een flinke breuk. In het ziekenhuis werd ze geopereerd. Ze begon thuis met herstellen. Toch genas haar schouder niet goed. “Mijn wond zat helemaal vastgekleefd. De fysiotherapeut heeft deze destijds niet goed los gemasseerd, denk ik. Ik bleef veel pijn en ongemakken houden, zelfs jaren later. Injecties gehad, omdat er ook artrose werd ontdekt. Helaas deed dit weinig. Ik kon mijn kleinzoon niet meer optillen.”
Opnieuw mis
Ook al was de schouder niet goed genezen, was het best nog te doen. Tijdens een wandeling ging het opnieuw mis. Met haar zus en kleinzoon in de kinderwagen werd haar zus aangereden door twee fietsende meisjes die met de telefoon bezig waren. Haar zus viel en trok in haar val de wagen naar beneden. Uit alle macht probeert Cathaline deze omhoog te houden. “Met al die kracht deed mijn schouder nog meer pijn.”
Oude wond
De oude wond deed zo’n zeer. Een injectie bij Adrz had ook geen effect. Op het dringende advies van haar dochter maakte ze opnieuw een afspraak bij de orthopeed. Cathaline: “Nu moet je echt gaan, anders kun je straks helemaal niets meer met je schouder, was het advies van mijn dochter. De orthopeed keek naar mijn schouder en zei: ‘Daar gaan we wat aan doen!’”
Zo gezegd, zo gedaan. Een scan en foto’s volgden, zodat de prothese op maat besteld kon worden. Met een kijkoperatie bepaalde de arts wat hij ging doen. “Ik vond het heel leuk om dat te zien. En het ging heel soepel”, vervolgt Cathaline. “Er waren een aantal verpleegkundigen die ook nieuwsgierig waren. Die vonden het reuze interessant om te zien hoe de vloeistof in de schouder werd gespoten.”
Lekker dromen
Vervolgens werd Cathaline in slaap gebracht. “Droom maar over iets moois”, zei de anesthesioloog nog. Na de operatie kwam Cathaline bij in de operatiekamer. “Ik hoorde heel zachtjes ‘wakker worden, wakker worden’. Ik dacht nog: ik wil helemaal niet wakker worden, ik lig zo lekker”, glimlacht ze. Ze mocht nog een nachtje blijven in het ziekenhuis. Ze werd helemaal in de watten gelegd door de verpleegkundigen. Ze hoefde niks te vragen, haar brood werd in stukjes gesneden en omdat ze astma heeft, kreeg ze een puffer van de verpleging.
Na de operatie
“Je merkt eigenlijk pas hoeveel je met je schouder doet, als je er niets meer mee kunt. Denk maar aan de was ophangen, de wc schoonmaken en stofzuigen. Ook al word je heel handig met één schouder, de meest simpele dingen lukken niet”, vertelt Cathaline. De dag na de operatie stond een fysiotherapeut naast Cathaline haar bed. Die vertelde wat ze allemaal wel en niet kon doen de eerste periode. Ze kreeg ook oefeningen mee voor thuis. Gelukkig is ze nu heel tevreden met haar fysiotherapeut. “Deze fysiotherapeut masseerde mijn wond goed, zodat mijn schouder niet weer vast ging zitten. Ik heb niet veel pijn meer. Ik kwam niet verder dan dit.” Ze wijst naar haar arm die halverwege haar schouder hangt. Het gaat dus echt de goede kant op met haar schouder. Over een poosje mag Cathaline weer terug op controle, om te zien hoe het met haar schouder gaat.
Lieve zorgverleners
De zorg die ze kreeg, verliep eigenlijk heel soepel. Iedereen was lief voor haar. Cathaline vond dat alles heel fijn verliep. “Sommigen zeggen tegen mij: ‘Dan kom je bij zo’n dokter, dat is toch ook spannend?’ Maar dat zijn ook gewoon maar mensen, hè? Die moeten ook hun werk doen. Daar heb ik geen moeite mee. En het is lekker dichtbij. Waarom zou je helemaal naar Rotterdam gaan voor de dokter? Ik vind Goes al zo ver”, besluit ze lachend.