Na 26 jaar werken in het ziekenhuis is Gerrie, verpleegkundige op de Acute Opname Afdeling (AOA), bijna een jaar geleden verkozen tot Verpleegkundige van het Jaar.
Een onverwachte nominatie
De nominatie kwam als een complete verrassing. “Ik kreeg ineens een e-mail dat ik genomineerd was. Eerst dacht ik dat het een foutje was,” vertelt Gerrie. Haar collega’s hadden haar voorgedragen, zonder dat ze het wist. “Dat ze de moeite hebben genomen om dit te doen, betekent veel voor mij.”
Gerrie vermoedt dat haar collega’s haar betrokkenheid en manier van werken waarderen. “Ik denk dat ze het fijn vinden dat ik altijd klaarsta, een luisterend oor bied en probeer iedereen – patiënten én collega’s – met respect te behandelen. Ik behandel de ander zoals ik zelf behandeld wil worden.”
Tijdens de prijsuitreiking voelde Gerrie vooral zenuwen. “Je weet niet wie de andere genomineerden zijn, en iedereen verdient het eigenlijk evenveel.” Toen haar naam uiteindelijk werd genoemd, voelde ze zich overrompeld. “Ik was blij verrast! Gelukkig was mijn team erbij om het met me te vieren. Met mijn gezin ben ik die avond lekker uit eten gegaan.”
Hoewel de titel naar haar naam gaat, benadrukt Gerrie dat haar succes een teaminspanning is. “Je wint deze prijs niet alleen. Goede zorg leveren we samen. Ik leer nog steeds elke dag van mijn collega’s en hoop dat ik ook iets aan hen terug kan geven.”
Op de AOA is geen dag hetzelfde. Gerrie houdt van de afwisseling en de snelheid van haar werk. “Je moet continu schakelen, omdat patiënten hier vaak maar kort blijven. Dat betekent dat je snel een band moet opbouwen en meteen goede zorg moet leveren.” Maar het vak brengt ook uitdagingen met zich mee. “Het moeilijkste is soms de tijdsdruk. Je wilt iedereen de aandacht geven die ze verdienen, maar dat lukt niet altijd. Dat is iets wat me nog steeds raakt.”
Binnenkort draagt Gerrie haar titel over aan een nieuwe Verpleegkundige van het Jaar. Moeite met de titel overdragen heeft ze niet. “Er zijn zoveel collega’s die dit verdienen. Het is mooi om te weten dat er iemand anders straks dezelfde erkenning krijgt.” Voor haar opvolger heeft ze een paar waardevolle tips: “Blijf vooral jezelf en wees trots op je werk.”
Na 26 jaar is Gerrie nog steeds trots op haar werk als verpleegkundige. De prijs voelt voor haar als een bekroning op haar jarenlange inzet. Toch blijft ze nuchter: “Morgen sta ik gewoon weer op de werkvloer. Want uiteindelijk draait het niet om prijzen, maar om goede zorg voor de mensen die dat nodig hebben.”